Wojna wietnamska
działania militarne na Półwyspie Indochińskim w latach od 1957 do 1975
działania militarne na Półwyspie Indochińskim w latach od 1957 do 1975
Punktem zwrotnym był rok 1968 – Ofensywa Tet. 30 stycznia (Nowy Rok według kalendarza chińskiego) siły komunistyczne złamały niepisane zawieszenie broni atakując najważniejsze bazy oraz dążyły do przeniesienia walk do miast – walki objęły Sajgon. Między innymi ciężkie walki toczyły się o "miasto cesarskie" – Huế, gdzie amerykańska piechota morska, wraz z armią Republiki Wietnamu (ARVN) stawiała opór komunistom. Po zdobyciu miasta siły Wietkongu oraz armii Wietnamu Północnego dokonały masakry ludności cywilnej, w większości osób z wyższym wykształceniem, a także wszystkich pracowników cywilnej administracji. Oblicza się, że w ciągu 24 dni sprawowania kontroli wymordowano 3-4,5 tys. cywilów, pomiędzy którymi znajdowali się także obywatele francuscy, amerykańscy i zachodnioniemieccy.
Ofensywa Tet była porażką komunistów z czysto wojskowego punktu widzenia, mimo ogromnego wsparcia wojskowego z ZSRR i Chińskiej Republiki Ludowej w postaci sprzętu i doradców wojskowych (przebywających na stałe w Wietnamie Północnym) – ZSRR zainstalował w Wietnamie Północnym rakiety przeciwlotnicze, zaopatrywał lotnictwo Wietnamu Północnego w samoloty np. MiG-17 czy MiG-21, czołgi np. T-55, szkolił na terytorium ZSRR pilotów północnowietnamskich oraz dostarczał Wietkongowi broń produkowaną w krajach satelickich np. Czechosłowacji i samym ZSRR np. karabin automatyczny AK. Wietnam Północny dysponował także przewagą wywiadowczą (Wietkong znał daty i cele wszystkich nalotów amerykańskich i wielu operacji wojskowych). Ponadto Chińska Republika Ludowa dostarczała Wietnamowi Północnemu dziesiątki tysięcy robotników do pracy w przemyśle i specjalistów różnych dziedzin, aby zwiększyć w ten sposób nabór Wietnamczyków do północnowietnamskiej armii. Mimo to Wietkong nie był w stanie uzyskać znaczącej militarnej przewagi zarówno przed jak i w czasie Ofensywy Tet.
Kampania okazała się jednak wielkim sukcesem psychologicznym i propagandowym – skala ataków dała do zrozumienia amerykańskiej opinii publicznej że oficjalne komunikaty rządu amerykańskiego o przebiegu wojny były zdecydowanie zbyt optymistyczne. Stało się jasne że trzy lata obecności setek tysięcy żołnierzy amerykańskich w Wietnamie nie zdołało pokonać komunistycznych partyzantów. W wyniku tego nastąpił gwałtowny spadek zaufania i poparcia dla administracji prezydenta Johnsona.
Teksty i grafiki zaczerpnięte z http://pl.wikipedia.org
