Wojna wietnamska
działania militarne na Półwyspie Indochińskim w latach od 1957 do 1975
działania militarne na Półwyspie Indochińskim w latach od 1957 do 1975
17 marca 1970 w Kambodży, król Norodom Sihanouk (który tolerował okupację części kraju przez Wietkong oraz wspierał w latach następnych Czerwonych Khmerów), został obalony w wyniku przewrotu wojskowego, kiedy to przebywał w Moskwie na rozmowach z komunistami radzieckimi. Przejęcie władzy przez wrogich komunistom wojskowych z gen. Lon Nolem na czele skłoniło Wietkong do ofensywy przeciw słabej armii kambodżańskiej. Działania Wietkongu zagroziły stolicy kraju, Phnom Penh. W odpowiedzi 30 kwietnia 1970 r. chcąc wesprzeć oddziały Lon Nola oraz zniszczyć bazy zaopatrzeniowe Wietkongu armia Południowego Wietnamu oraz wojska USA wkroczyły na kontrolowany przez Wietkong rejon Kambodży. Głównym efektem trwającej dwa miesiące operacji było ocalenie rządów Lon Nola, które zostały obalone dopiero przez Czerwonych Khmerów pięć lat później.
W 1971 r., w ramach operacji Lam Son 719, armia Wietnamu Południowego w liczebności 20 tys. żołnierzy (później wsparta dodatkowymi 10 tys.; lądowe siły amerykańskie miały zakaz przekraczania granicy) – przy wsparciu lotnictwa USA, dokonała inwazji Laosu w celu zniszczenia stacjonującej tam 50 tys. armii północnowietnamskiej, wspomaganej przez 17 tys. siły Pathet Lao. Armia Wietnamu Północnego stacjonująca w Laosie, z zamiarem zaatakowania Wietnamu Południowego – zgromadziła siły uderzeniowe dysponujące 18 tys. ton sprzętu wojskowego (w tym czołgi, działa przeciwlotnicze i artylerię) i zaopatrzenia. Ataki wojsk Wietnamu Południowego skoncentrowały się w rejonie szlaku Ho Chi Mina na terytorium Laosu, w odległości 35 km od granicy i kluczowej bazy zaopatrzeniowej Wietkongu w miejscowości Tchepone, która została zniszczona. Mimo początkowych sukcesów, siłom inwazyjnym udało się jedynie na kilka miesięcy rozbić infrastrukturę Wietkongu w Laosie, z tego punktu widzenia ofensywa była porażką. Straty wyniosły 176 amerykańskich żołnierzy, 42 zaginionych w akcji (ang. MIA, Missing in Action) i 1 942 rannych. Wietnam Południowy stracił odpowiednio 6 tys ludzi. W czasie ofensywy zginęło 13,5 tys. żołnierzy Wietkongu i Pathet Lao, lub według strony północnowietnamskiej straty ARVN miały wynieść prawie dwa razy więcej żołnierzy od oficjalnych strat poniesionych przez Wietkong. Na wiosnę 1972 siły i infrastruktura Wietkongu i Pathet Lao w Laosie były praktycznie odbudowane i gotowe do działań ofensywnych.
Teksty i grafiki zaczerpnięte z http://pl.wikipedia.org
