Wojna wietnamska
działania militarne na Półwyspie Indochińskim w latach od 1957 do 1975
działania militarne na Półwyspie Indochińskim w latach od 1957 do 1975
Amerykańskie interesy w samym Wietnamie były minimalne, jednak Amerykanie obawiali się, że zajęcie przez komunistów całego Wietnamu będzie krokiem na drodze do stopniowego opanowania przez nich całej Azji, zgodnie z tak zwaną "teorią domina". Dlatego USA pokrywały 40%, 60% a w końcu 78% kosztów finansowych I wojny indochińskiej, zaś w końcowym jej etapie wzięli udział amerykańscy doradcy wojskowi. Stany Zjednoczone podjęły decyzję, że nie mogą dopuścić do zdobycia władzy w całym Wietnamie przez komunistów i po odejściu Francuzów postanowiły poprzeć zbrojnie i finansowo antykomunistyczny rząd Wietnamu Południowego.
Początkowo Stany Zjednoczone udzielały wsparcia pod postacią wysłania doradców wojskowych, jednak z czasem przerodziło się ono w rosnące zaangażowanie militarne. W wyniku zorganizowanego przez CIA w listopadzie 1963 puczu wojskowego zgładzono niepopularnego w społeczeństwie Ngô Đình Diệma jednak nie udało się ustanowić stabilnej władzy w państwie.
W lipcu 1964 nowy amerykański prezydent Lyndon B. Johnson wydał rozkaz zwiększenia obecności militarnej w Wietnamie Południowym. Wysłano tam doradców wojskowych zwiększając łączną liczbę wojsk USA w tym kraju do 21 tys.
Od połowy lat pięćdziesiątych CIA prowadziła tajne operacje dywersyjne przeciwko Północnemu Wietnamowi.Polegały one na nocnych rajdach zwerbowanych i przeszkolonych na Tajwanie południowowietnamskich, nacjonalistycznych chińskich (tajwańskich) i południowokoreańskich komandosów przerzucanych łodziami rybackimi do Wietnamu Północnego, gdzie niszczyli oni ważne gospodarczo i militarnie instalacje brzegowe. Ponieważ prędkość takich łodzi była bardzo mała często zdarzało się, że stawały się one łupem północnowietnamskich okrętów patrolowych. Aby temu zaradzić Amerykanie postanowili wyposażyć południowowietnamskie drużyny dywersyjne w bardzo szybkie kutry torpedowe klasy Nasty. Zrewidowany plan akcji dywersyjnej nazwano OPLAN 34A i pod nadzorem Marynarki USA wdrożono w życie w 1963. Dla ochrony całej akcji postanowiono użyć okrętów US Navy patrolujących wody przybrzeżne Wietnamu Północnego w ramach pomocniczej operacji Desoto. Jednocześnie marynarka wojenna Wietnamu Północnego chcąc przechwytywać szybkie łodzie typu Nasty zanim wysadzą one dywersantów lub ostrzelają instalacje brzegowe w Wietnamie Północnym znacznie zwiększyła ilość patroli swoich kutrów torpedowych na wodach międzynarodowych wzdłuż przewidywanych tras ich kursowania.
W okolicach Zatoki Tonkińskiej zaczęło robić się ciasno. 31 lipca 1964 amerykański niszczyciel USS "Maddox" wznowił misję specjalną (wspieranie działań komandosów południowowietnamskich na dwóch wysepkach Wietnamu Północnego), która była zawieszona przez 6 miesięcy[9]. Okręt na wodach terytorialnych Wietnamu Północnego został zaatakowany przez trzy północnowietnamskie kutry torpedowe, które prawdopodobnie wzięły go za okręt południowowietnamski. W odpowiedzi na atak USS Maddox, ze wsparciem lotniskowca USS "Ticonderoga", zniszczył północnowietnamską łódź torpedową i uszkodził dwie inne. Sam odniósł niewielkie, powierzchowne uszkodzenia od ognia 14,5 milimetrowego wielkokalibrowego karabinu maszynowego. USS Maddox wycofał się na wody południowowietnamskie, gdzie dołączył do niszczyciela USS "C. Turner Joy".
Amerykański niszczyciel USS "Maddox" (DD-731)4 sierpnia 1964 USS Maddox i USS C. Turner Joy ponownie patrolowały wody międzynarodowe u wybrzeży Wietnamu Północnego. Ze względu na sygnały o ataku torpedowym, obie jednostki rozpoczęły intensywny ostrzał celów widocznych na radarze i manewry w celu uniknięcia trafień przez torpedy. Powojenne ustalenia (m.in. komisji senackiej USA) niezbicie dowiodły, że nie było ponownego ataku na okręt USS Maddox. Incydent z 4 sierpnia był albo pomyłką obsługujących radar marynarzy lub świadomą mistyfikacją administracji prezydenta i CIA.
7 sierpnia 1964 Senat USA zatwierdził rezolucję w sprawie Zatoki Tonkińskiej, która dawała pozwolenie prezydentowi Johnsonowi na eskalację działań zbrojnych przeciw Wietnamowi Północnemu.Wyniki głosowania w Kongresie - 416 "za", nikt się nie wstrzymał i nikt nie był przeciw. W Senacie "za" głosowało 88 senatorów, a 2 było "przeciw".
Teksty i grafiki zaczerpnięte z http://pl.wikipedia.org
