Wojna wietnamska

Operacja Rolling Thunder

W 1964 r. Amerykanie chcąc zniszczyć wietnamskie bazy zaopatrzeniowe rozpoczęli operację bombardowania wschodniego Laosu. 2 marca 1965 Amerykanie rozpoczęli zmasowane bombardowania Wietnamu Północnego w ramach operacji Rolling Thunder, akcja ta trwała aż do października 1968.

W pierwszym etapie operacji Rolling Thunder zastosowano samoloty Republic F-105D Thunderchief z towarzyszącą osłoną myśliwców F-100 Super Sabre w celu zniszczenia głównych dróg i linii kolejowych – m.in. strategicznego mostu Ham Rong nad rzeką Ma. Walki o most trwały z przerwami przez 7 następnych lat, w tym czasie północnowietnamskie MiG-17 uzyskiwały przewagę w lokalnej bitwie powietrznej o prowincję Thanh Hóa. Dopiero wprowadzenie przez armię amerykańską nowych samolotów F-4 Phantom i naprowadzanych laserowo bomb Paveway I (900-1400 kg) doprowadziło do ostatecznego zniszczenia mostu 13 maja 1972.

W międzyczasie, w kwietniu 1965 podjęto decyzję o zastosowaniu bombowców B-52 dalekiego zasięgu startujących z bazy wojskowej Anderson na wyspie Guam. Ich pierwszym celem były bazy Wietkongu w prowincji Binh Duong w Wietnamie Południowym. Mimo iż zrzucono 1275 ton bomb, każda o wadze 337 kg, nie uzyskano satysfakcjonujących efektów dodatkowo tracąc 5 maszyn. Niedługo potem wprowadzono do walki zmodyfikowane bombowce B-52D (łączna ilość bomb jednorazowo przenoszonych wynosiła 108 sztuk, o przeciętnej całkowitej wadze 27-36 ton). Do maja 1967 B-52D zrzuciły na cele w Wietnamie Południowym 200 000 ton bomb. Ogólnie od 1965 do 1973 bombowce B-52 wykonały 126 615 lotów, w tym 98 000 na Wietnam Północny, zrzucając ok. 2 633 035 ton bomb różnego typu., m.in. specjalne bomby rozrywające (tzw. bomby kulkowe i ananasowe).

Równocześnie podczas całej akcji Rolling Thunder prowadzono również intensywne ataki lotnicze przeciwko siłom komunistycznym na terytorium Wietnamu Południowego[11]. Tu podczas nalotów dywanowych na masową skalę stosowano napalm i defolianty, aby zniszczyć dżunglę, która była oparciem partyzantki wietnamskiej. Następstwem zastosowania silnie trującej substancji Agent Orange, stała się w ciągu następnych lat choroba i inwalidztwo miliona Wietnamczyków oraz 100 000 żołnierzy amerykańskich.

Nasilające się ataki amerykańskie stopniowo traciły swoją skuteczność, gdyż od 1968 partyzanci Wietkongu znali wcześniej cele bombardowań oraz kierunki wielu operacji armii amerykańskiej i zwykle ewakuowali się przed mającymi nastąpić uderzeniami. Informacje te przekazywane były partyzantom północnowietnamskim z komórek rozpoznania elektronicznego radzieckiego wywiadu wojskowego GRU. Dzięki informacjom agenta KGB Johna Anthony'ego Walkera, wysokiego oficera łączności ze sztabu dowódcy floty okrętów podwodnych na Atlantyku (COMSUBLANT, ang. Commander Submarine Force US Atlantic Fleet), GRU wszedł w posiadanie w styczniu 1968 listy kodów szyfrujących do urządzenia kryptograficznego KL-47[12].

Dzięki temu GRU odczytało w następnych kilku latach ponad 1 milion amerykańskich szyfrogramów m.in. wszystkich rozkazów dotyczących nalotów na Wietnam Północny pochodzących bezpośrednio od Dowódcy Sił Pacyfiku (CINCPAC, ang. Commander in Chief Pacific) oraz szczegóły wielu celów operacji wojskowych. Walker przekazywał informacje KGB i GRU praktycznie do 19 maja 1985, kiedy został zdemaskowany przez FBI i aresztowany pod zarzutem szpiegostwa, za swoją działalność otrzymywał od radzieckiego wywiadu finansowe wynagrodzenie, a w uznaniu zasług otrzymał tytuł admirała floty radzieckiej.

Radziecki generał KGB, Borys Aleksandrowicz Sołomatin, oficer prowadzący i nadzorujący Walkera powiedział iż był on "najważniejszym szpiegiem kiedykolwiek zwerbowanym przez KGB". Z kolei inny wysoki oficer KGB, Witalij Jurczenko stwierdził, zwracając się do Amerykanów po zakończeniu wojny, iż "działalność Walkera była najważniejszą sprawą w historii KGB. Bez niego nie moglibyśmy odczytać milionów waszych wiadomości. Gdyby między nami wybuchła wojna, wygralibyśmy ją".





Teksty i grafiki zaczerpnięte z http://pl.wikipedia.org